Onlangs in de media en nu al bij ons in de rekken...

Psycholoog-filosoof Jan De Vos en auteur-gezinstherapeut Bart Vercauteren: twee auteurs die de jongste tijd moeilijk kunnen klagen over te weinig (nationale) media-aandacht voor hun recentste worp. De eerste waarschuwde onlangs in een boekenbijlage nogmaals voor de zogeheten homo psychologicus terwijl de literaire kritiek voor die laatste dan weer niet zo mals was.
Niet overtuigd? Kom dan gewoon eventjes tot in ons documentatiecentrum om beide boeken uit te lenen.

"Wanneer iemand bij een therapeut op consult komt kan die ook vragen waarom die man of vrouw denkt dat psychologie zou kunnen helpen, in plaats van meteen in hulpverleningstermen te beginnen redeneren. Wanneer we beseffen hoezeer we dagelijks in psychologische termen denken, realiseren we ons misschien ook dat het anders kan en dat dit niet de enige waarheid is. Je zou dus kunnen stellen dat ik voor een soort inzichtstherapie pleit, wat mijn betoog reduceert tot alweer een facet van diezelfde psychologisering natuurlijk. Het probleem is dat iedere kritiek op de psychologie heel snel weer ingekapseld wordt. Soms voel ik me een atheïst die in dialoog gaat met een gelovige, al zijn argumenten op tafel legt en volstrekt gelijk krijgt van die gelovige waarna deze heel serieus vraagt wat je van de onbevlekte ontvangenis denkt."

(De Morgen, 04/01/2012, journalist Marnix Verplancke in gesprek met Jan De Vos)

"Vercauteren gebruikt zijn ervaringen in de ambulante geestelijke gezondheidszorg om een boom op te zetten over het uitzichtloze van die 'zorg'. Patiënten worden definitief afgeschreven op het moment dat ze binnenkomen. Vercauterens hoofdpersoon, de verzorger Martin De Bruyne, kan daar moeilijk mee leven; het komt tot een kortsluiting tijdens een werkreisje naar Italië, waar hij een patiënte moet gaan ophalen. Het leidt tot een omkering van de verhouding verzorger-patiënt, gezonde-zieke.(...) Vercauteren verliest zich in gepsychologiseer en in flashbacks over de rotjeugd van hun personages. De volwassene is onveranderlijk het hulpeloze eindproduct van zijn of haar jeugd: een mensbeeld dat zelfs voor een assisenjury niet meer werkt. Concreet: een godsdienstwaanzinnige incestpleger, alsook een marginale moeder die kleine Martin in onderlijfje naar de sportles stuurt.Trauma’s groot en klein, nooit zomaar eentje, want zoals bij de slager mag het altijd gerust ietsje meer zijn."

(De Standaard, 02/12/2011, recensent Mark Cloostermans bespreekt de roman Een ziel van glas)