De dood in kinderschoenen: een artistiek en educatief project rond kindergraven.

Gesacraliseerd en verwaarloosd, veronachtzaamd door onderzoekers en gekoesterd door ouders, bieden kindergraven binnen de funeraire en maatschappelijke geschiedenis een uniek relaas. Als getuigen van pijn en verdriet, verbondenheid en zingeving, troost en hoop, onverschilligheid en erkenning loopt in Gent van 29 mei tot en met 10 juni 2011 het educatief en artistiek project 'De dood in kinderschoenen'. Deze dubbelrealisatie wil erfgoed in de kijker plaatsen en het verlies van een kind als thema meer bespreekbaar maken.
In het kielzog van dit project worden twee studienamiddagen georganiseerd. Deze zijn kosteloos toegankelijk na inschrijving. Zo wordt in het Gentse Geuzenhuis op maandag 6 juni een studienamiddag 'Rouwzorg' ingericht. Gerke Verthriest en Christine Vercammen hebben het respectievelijk over 'Rouwverwerking na de dood van een kind' en 'Rouwverwerking na doodgeboorte of zwangerschapsafbreking'.

Een selectie van bij ons uitleenbare publicaties omtrent de pijn die komt kijken bij het verlies van een kind: 

Verdriet dat niet verdwijnt. Door-leven na de dood van een kind, broer of zus

Berg, M. van den

269 p.

2006

Hoe beïnvloedt de dood van een kind het leven van een ouder, grootouder, broer of zus? De auteur gaat na welke waarde vriendschap en levensbeschouwing voor nabestaanden hebben en besteedt daarbij veel aandacht aan mensen die een broer of zus verloren. Naast beschouwende hoofdstukken bevat het boek heel wat poëtische teksten bedoeld om herkenning op te roepen.

Brieven aan Tim. Afscheid van een kind

Acker, M. van

122 p.

2005

Tim overlijdt op veertienjarige leeftijd. Zijn moeder schrijft hem na zijn dood brieven die in dit boek gebundeld zijn. Het zijn pogingen tot afscheid nemen en aanvaarding van Tims dood.

Schaduwkind

Thomése, P.F.

108 p.

2003

Na de dood van zijn dochtertje Isa vond schrijver P.F. Thomése zichzelf terug in doodstille kamers, tussen onervaren woorden die hij nog moest leren schrijven. Schaduwkind is het relaas van dit zoeken naar woorden. Een heel leven wordt overhoop gehaald, elke betekenis moet opnieuw worden uitgevonden. “Als ze ergens nog is, dan in de taal,” aldus de schrijver.

Verdriet om de dood van een kind. Een zoektocht naar de zin van verdriet, van leven en dood

Fosté, J.

279 p.

2001

De auteur neemt ons mee op een ontdekkingsreis door een 'land van geschreven woorden', ideeën en theorieën. Deze reis is een zoektocht naar de waarheid rond verdriet bij de dood van een kind die voert langs het pad van het boeddhisme en andere religies zoals oude Indiaanse culturen en de cultuur van de Aboriginals. Over bijna-doodervaringen, emotionele intelligentie, heilige plaatsen, reïncarnatie, karma, sjamanisme, zen en moderne wetenschappelijke opvattingen bij het heengaan van een kind.

Stille baby's. Rouwverwerking bij doodgeboorte en zwangerschapsafbreking

Geerinck-Vercammen, C.

261 p.

2000

Dit boek gaat in op theoretische en medische aspecten en bespreekt de verwerking van het verlies, de bevalling en het afscheid nemen. Ook aan de vraag hoe het daarna met de ouders verder moet in verband met bijvoorbeeld een volgende zwangerschap wordt aandacht besteed.

Het zwaarste verlies. Over de verwerking van de dood van een kind

Rosof, B.

276 p.

1998

Deze publicatie wil gezinnen die een kind hebben verloren, helpen in het begrijpen van wat ze bij deze gebeurtenis werkelijk voel(d)en. Zo krijgen dergelijke gezinnen inzicht in hun eigen behoeften waardoor het tempo van herstel kan worden aangepast. Een handreiking bij de verwerking van de dood van een kind.

Een kind sterft. Op weg met rouwende ouders

Pauw, G. De

160 p.

1996

Dit is een beschrijving van de opeenvolgende lagen van verdriet en rouw bij de dood van een kind: over troost en helen van wonden, over uitspreken van verdriet i.p.v. het te ontlopen en over antwoorden op fundamentele vragen. Een boek voor rouwende ouders en hun naasten. Om orde te scheppen in verwarde en onherkenbare gevoelens, om richtingaanwijzers te vinden ook voor momenten waarop oeverloos verdriet dreigt te ontsporen.

Het hoogst persoonlijke relaas van een baanbrekende psychiater.

"Zo simpel, je doet elke dag het normale wat gedaan moet worden, en je patiënten merken dat: als je werkt met hen alleen, en de vrijwilligers erbij, dan worden ze beter, dan herstellen ze. Dat is mijn idee van de Langsamkeit, een woord waarvoor in het Nederlands de lelijke vertaling langzaamheid bestaat."

Uit: Petry, D., Uitbehandeld, maar niet opgegeven. Het persoonlijke verhaal van een psychiater over zijn patiënten, 2011, Amsterdam, Ambo, p. 13.

Voor zijn behandelmethode volgens het principe van 'rehabilitatie' en zijn jarenlange inspanningen voor chronische psychiatrische patiënten ontving de Duitse psychiater Detlef Petry in 2001 de Ereprijs van het Nationaal Fonds Geestelijke Volksgezondheid. Na de NCRV-televisiedocumentaire 'Uitbehandeld, maar niet opgegeven' (2004) is er nu dit boek waarin Petry op persoonlijke wijze zijn behandelmethode uit de doeken doet. Die bestaat hieruit dat hij niet enkel naar de ziekteverschijnselen kijkt maar zich ook verdiept in het levensverhaal van zijn patiënten met als doel hen weer aan het leven te laten deelnemen. Een methode met succes toegepast in het Maastrichtse psychiatrisch ziekenhuis Vijverdal.

Naast tien tijdschriftartikels en nog vier andere boektitels van dezelfde auteur is deze pas verschenen uitgave van Detlef Petry vanaf vandaag bij ons uitleenbaar!   

Televisietip: met de themaweek ‘Waar het hoofd vol van is…’ duikt digitaal documentairekanaal Holland Doc 24 van zaterdag 2 tot en met vrijdag 8 april in de diagnostiek en behandeling van psychische ziektebeelden.

Leestip: in het jongste decembernummer van Psyche, ons kwartaaltijdschrift, is een interview met Detlef Petry opgenomen. Onder de titel 'Langzaamheid als middel voor herstel' spreekt hij over zijn allergrootste passie: de zorg voor de ernstig psychisch zieke burger.