"Wie zonder een berg knuffels niet begrijpt dat de dood van een kind erg is, die heeft geen gevoelens. Wij hebben het vermogen verloren om dingen impliciet te houden. Als je overdrijft, krijgt je verdriet iets exhibitionistisch. En dat is niet nodig."

Begin mei 2011 kreeg Theodore Dalrymple - pseudoniem van Anthony Daniels, psychiater-arts op rust en controversieel essayist - in Leuven de Prijs voor de Vrijheid van de denktank LIBERA! uitgereikt. In Knack nr. 19 (11/05/2011) wordt de man uitgebreid aan de tand gevoeld. Aanleiding van dit gesprek is de Nederlandse uitgave van zijn nieuwste boek 'Door en door verwend: kritiek op de sentimentele samenleving' (Nieuw Amsterdam, 2011) waarin hij het heeft over de verhulde sentimentaliteit die het publieke leven verstikt.

Een aantal opmerkelijke quotes uit dit interviewgesprek: "We overdrijven enorm met publieke vertoningen van grote emoties. De gevoelens die we vertolken, zijn groter dan de echte gevoelens. In die zin is het niet oprecht. Sentimentaliteit verhindert ons ook om realistisch te zijn.(...) Als je echt gelooft dat een slechte kindertijd mensen ertoe aanzet om de criminaliteit in te gaan, dan moet je zeer repressieve maatregelen nemen. Dan moet je jongeren die in armoede opgroeien, preventief oppakken en opsluiten tot ze oud genoeg zijn om nog iets te kunnen mispeuteren."    

De overtuiging dat je mensen ontmenselijkt als je hen een hoge mate van eigen verantwoordelijkheid ontneemt, stoelt in Dalrymples verleden als psychiater in de Britse hulpverlening: "Ik moest ten behoeve van mijn patiënten geregeld in contact komen met allerlei diensten waarvan zij volledig afhankelijk waren. En ik realiseerde mij vrij snel dat al die bureaucratieën totaal harteloos zijn. Omdat ze alles altijd volgens het boekje moeten doen, en dus nooit zelf een oordeel mogen vellen. Als ik bijvoorbeeld belde omdat ik vond dat een bepaalde patiënt echt wel bijstand verdiende, dan vond men dat ongepast. Hoe kon ik nu zeggen dat iemand hulp verdíént? Als je dat zegt, bedoel je misschien wel dat andere mensen minder hulp verdienen. En dat oordeel mag je niet vellen. Maar als je dat niet mag dan kun je geen echt mededogen hebben. Je moet een onderscheid kunnen maken tussen mensen."              

Sommigen noemen Dalrymple een kauwgomdenker (omdat zijn werk niet veel meer is dan een aaneenschakeling van observaties), anderen zijn dan weer vol lof over 's mans scherpe en confronterende formuleringen. Feit is dat de meningen van deze conservatieve psychiater niemand onberoerd laten. 

In ons documentatiecentrum levert de auteursnaam 'Theodore Dalrymple' precies drie titels op. Twee van de drie boeken zijn momenteel aanwezig en kunnen worden uitgeleend. Dalrymples beschavingsboek is sedert vandaag echter uitgeleend.  

Drugs: de mythes en de leugens
Dalrymple, Th.

160 p.
2006

De auteur gaat in tegen wat hij noemt 'Romancing opiates', de Engelse titel van het boek. De literaire wereld heeft volgens hem een volkomen verkeerd beeld over (opiaten)verslaving geschapen. Een beeld dat bovendien invloed heeft gehad op de organisatie van de verslavingszorg. Heroïne is niet erg verslavend en verslaving is geen medisch maar een moreel probleem.

Beschaving, of wat er van over is 
Dalrymple, Th.

352 p.
2005

De Engelse psychiater Dalrymple heeft het niet zo begrepen op het cultuurrelativisme. Volgens hem is niet elke cultuur even gelijkwaardig. Gebaseerd op zijn werk als psychiater in onder andere een gevangenis geeft Dalrymple zijn uitgesproken visie op een aantal maatschappelijke domeinen: kunst, letteren, samenleving en politiek.

Leven aan de onderkant: het systeem dat de onderklasse instandhoudt 

Dalrymple, Th.

272 p.
2004

Dit is het relaas van een geëngageerd psychiater over het leven in de onderklasse en een aanklacht tegen de mentaliteit die dergelijke mensen daarin gevangen houdt. De auteur baseert zich op de gesprekken die hij voerde met daders en slachtoffers van roof, drugsmisbruik, mishandeling en andere vormen van geweld. Het resultaat is een portret van een wereld waarin relaties vluchtig en gewelddadig zijn, vaders afwezig zijn en zelfbeheersing en eigen verantwoordelijkheid nauwelijks een rol spelen.