De lof der gekken
De wereld kan niet verder zonder gekken.
De gekken zijn de kurk van het bestaan.
De gekken kunnen prachtig God playbacken -
Ze dansen als een gek op de vulkaan.
Je ziet ze driftig op glad ijs jongleren,
Geblinddoekt liefst. Ze durven alles aan:
Een gek nadoen, de duivel imiteren -
Je mond blijft van verbazing openstaan.
Ze lappen alle wijsheid aan hun laars.
Ze slepen kogels aan en traliehekken.
De gekken zijn de beste huichelaars.
Van alle gekken die ik om mij zie
Ben ik het meest verzot op gekken die
Beweren niet verzot te zijn op gekken.
Gerrit Komrij, uit: Lof der zotheid 2001 in gedichten (2001)
Ik ben niet gek! Ik ben een gedicht
Breukers, C. en Pollet, F.
143 p.
2010
Deze poëziebundel werd uitgegeven naar aanleiding van de opening van Legato, het nieuwe centrum voor behandeling van psychotische stoornissen in het PC Sint-Hiëronymus in Sint-Niklaas. 121 gedichten, het gekkengetal gekwadrateerd, van bekende en minder bekende dichters werden in deze bloemlezing opgenomen. 55 dichters doen iets met poëzie en met angst, vreugde, geluk en verdriet. Onder de motto's 'poëzie vraagt altijd een beetje waanzin' en 'de gekken zijn de kurk van het bestaan' komen bekende en minder bekende dichters en ervaringsdeskundigen in dichtregels aan het woord.
Mindreadings: literature and psychiatry
Oyebode, F.
141 p.
2009
Dit boek exploreert de verbanden tussen het geschreven woord en de kern van psychiatrische hulpverlening. In verschillende bijdragen wordt ervoor gepleit dat artsen meer fictie zouden moeten lezen en literatuur een duidelijker plaats in de medische opleiding zou moeten krijgen. Een aantal hoofdstukken gaan in op de mogelijkheden van autobiografie, fictie, poezië en brieven. Ook wordt ingegaan op hoe een aantal problematieken (verslaving, dementie, autisme,...) in de klassieke literatuur belicht worden.
Kanttekeningen bij het gebruik van dagboeken en poëzie: een reactie op 'schrijven als onderdeel van psychotherapie'
Psychopraxis
Vol. 11, nr. 1, blz. 7-8
2009
In hun bijdrage lichtten Hulpiau en Vandereycken de verschillende vormen van schrijven als onderdeel van psychotherapie toe. Een dergelijk overzicht is nuttig. In deze reactie worden twee kleine aanvullende kanttekeningen gemaakt.
Het derde element: over het gebruik van poëzie in de appreciërende en samenwerkende systeempsychotherapie
Systeemtheoretisch Bulletin
Vol. 27, nr. 3, blz. 273-294
2009
De auteur wil met dit artikel aantonen dat men door het gebruik van poëzie, filmfragmenten of kunstinstallaties verder contact kan maken met moeilijk bespreekbare emoties en geraaktheden van en tussen cliënten. Bij deze methode gaat het niet om het benoemen van problemen en het zoeken naar herkenning in termen van de DSM.
Zwart uit wondermond. Verzamelde gedichten
Breekveld, A.
96 p.
2006
Met het dichtwerk van Arno Breekveld treedt men een universum binnen. De gehanteerde taal vertoont opvallend veel gelijkenissen met de taal van schizofrene of, meer in het algemeen, van psychotische patiënten. Klanken en woorden lijken hun ordening te verliezen of een nieuwe ordening te zoeken door openliggende en -brekende associatieve processen.
Het betere verhaal in de gezinstherapie: over de natuurwetenschappelijke en narratieve metaforen
Psychiatrie en Verpleging
Vol. 81, nr. 4, blz. 246-255
2005
De auteur gaat dieper in op de noodzaak van het hanteren van metaforen in onze communicatie met elkaar. Na een filosofische benadering van zowel wetenschappelijke als narratieve of verhalende metaforen licht hij in bevattelijke taal enkele categorieën van 'betere' verhalen toe. Deze worden verduidelijkt aan de hand van voorbeelden uit de gezinstherapie. De reflectie wordt besloten met een verwijzing naar de poëzie waar men, in de vorm van een gedicht, erin slaagt het niet-zegbare te zeggen.
Over poëzie en therapie
Psychiatrie en Verpleging
Vol. 79, nr. 6, blz. 372-390
2003
De auteur gaat in op het belang van poëzietherapie, het onder woorden brengen van emoties en gevoelens, binnen de geestelijke gezondheidszorg.
Twee ambachten: over psychiatrie en poëzie
Kopland, R. en Hoofdakker, R.H. van den
200 p.
2003
De dichter Rutger Kopland en de psychiater R.H. van den Hoofdakker zijn één en dezelfde persoon. Hem wordt telkens weer gevraagd wat het verband is tussen de twee ambachten die hij uitoefent. In eerdere publicaties heeft hij herhaaldelijk pogingen gedaan eventuele overeenkomsten te vinden. In dit boek benadert hij de kwestie op een andere manier. 'Twee ambachten' bevat een bundeling van lezingen, essays, dagboeken en andere teksten over de psychiatrie en de poëzie, ieder voor zich.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten