De romantische speelfilm 'Silver Linings Playbook', waarvan de Vlaamse bioscooprelease begin dit jaar ongeveer op hetzelfde moment tot stand kwam als dat waarop hoofdrolspeelster Jennifer Lawrence de Oscar voor beste actrice tegen de boezem mocht drukken, doet het verhaal van de manisch-depressieve Patrizio Solitano jr. Na een gewelddadige afrekening met de minnaar van zijn vrouw belandt Patrizio, in de film steevast 'Pat' geheten, in een psychiatrisch ziekenhuis. Een verblijf dat overigens weinig uithaalt daar de opgesloten man zijn medicatie weigert in te nemen. Ook na zijn thuiskomst volhardt Pat in zijn verzet tegen de voorgeschreven pillen waardoor manieën en depressies elkaar met de regelmaat van de klok blijven opvolgen en Pats familiale situatie van kwaad naar erger explodeert. Uiteindelijk zetten een onbevangen psychiater, eentje met nog meer overtuigingskracht inzake het belang van de in te nemen medicijnen, en de mysterieuze Tiffany, pas weduwe geworden en op zoek naar wat afleiding, Pat terug op het juiste spoor.
In het juninummer van 'PsychoPraktijk', het Nederlandse vakblad voor psychologie, psychotherapie en psychiatrie, kreeg deze film alvast het label 'aanbevelenswaardig' mee. Al gold dit vast en zeker niet voor het volledige verloop van de prent: "De film hoedt zich voor romantisering van de bipolaire stoornis en de medicatie ervoor.(...) De effectiviteit van medicatie wordt benadrukt zonder voorbij te gaan aan de onaangename bijwerkingen ervan. Uiteraard is er ook kritiek en wordt het stereotype beeld van de gewelddadige psychiatrische patiënt bevestigd. Verder wekt de film met het romantische einde volgens critici de indruk dat 'all you need is love' voor alle problemen de oplossing is. Hoe het ook zij, een breed publiek krijgt met deze film het beeld voorgehouden dat er zelfs bij een ernstige psychische aandoening met de juiste behandeling en sociale ondersteuning perspectief is."
In het juninummer van 'PsychoPraktijk', het Nederlandse vakblad voor psychologie, psychotherapie en psychiatrie, kreeg deze film alvast het label 'aanbevelenswaardig' mee. Al gold dit vast en zeker niet voor het volledige verloop van de prent: "De film hoedt zich voor romantisering van de bipolaire stoornis en de medicatie ervoor.(...) De effectiviteit van medicatie wordt benadrukt zonder voorbij te gaan aan de onaangename bijwerkingen ervan. Uiteraard is er ook kritiek en wordt het stereotype beeld van de gewelddadige psychiatrische patiënt bevestigd. Verder wekt de film met het romantische einde volgens critici de indruk dat 'all you need is love' voor alle problemen de oplossing is. Hoe het ook zij, een breed publiek krijgt met deze film het beeld voorgehouden dat er zelfs bij een ernstige psychische aandoening met de juiste behandeling en sociale ondersteuning perspectief is."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten